Tamén vou aproveitar o blogue para ir metendo algúns escritos que vaia publicando noutros medios, para que así poidan estar máis ou menos ordenados a disposición de quen queira lelos. De feito esta posibilidade é a que me parecía máis práctica e interesante cada vez que barallaba a idea de crear a bitácora.
No suplemento Artes & Letras Galicia (do diario ABC), que sae o último sábado de cada mes, asino a sección de columnas literarias "Flores de papel". Comezarei polas que apareceron este ano. Aquí vai a de xaneiro:
Mentres o día devalaba e un frío siberiano ía vencendo o sol da tarde «neste grande reino do Fisterre que vai dende os montes hasta o mar, onde brilan os pes do vento», prendín a vitrola dos rondós de antano para acompasar a lectura dun libro que non existe: El Señor de Mondoñedo. Recuerdos literarios y gráficos de la vida y la muerte de Álvaro Cunqueiro. 28 -febrero- 1981. Así titulou o meu amigo José Luis o álbum secreto que elaborou hai trinta anos cos recortes de prensa que ían publicando ao morrer o escritor tan admirado por nosoutros e que sería hogano centenario. Cando quixo regalarmo non o aceptei, por parecerme excesivo, mais accedín a que me fixese a copia que agora manexo. A súa vinga foi darme, sen posibilidade de rexeitamento, outro documento aínda máis importante, do cal só temos noticia algúns da sociedade secreta dos cunqueirianos. (Picar aquí para seguir lendo.)
Mentres o día devalaba e un frío siberiano ía vencendo o sol da tarde «neste grande reino do Fisterre que vai dende os montes hasta o mar, onde brilan os pes do vento», prendín a vitrola dos rondós de antano para acompasar a lectura dun libro que non existe: El Señor de Mondoñedo. Recuerdos literarios y gráficos de la vida y la muerte de Álvaro Cunqueiro. 28 -febrero- 1981. Así titulou o meu amigo José Luis o álbum secreto que elaborou hai trinta anos cos recortes de prensa que ían publicando ao morrer o escritor tan admirado por nosoutros e que sería hogano centenario. Cando quixo regalarmo non o aceptei, por parecerme excesivo, mais accedín a que me fixese a copia que agora manexo. A súa vinga foi darme, sen posibilidade de rexeitamento, outro documento aínda máis importante, do cal só temos noticia algúns da sociedade secreta dos cunqueirianos. (Picar aquí para seguir lendo.)
Este é José Luís, na biblioteca que el bautizou como Calixtina
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.