Luz verde

         Mentres o amor deseña sombras chinesas no fondo dunha copa, 
         o jazz pulveriza os nosos corazóns 
         como ás de bolboreta, suave é a noite. 

Improviso esta especie de haiku mal medido para presentar a columna que publiquei no Artes & Letras do mes de xullo (fora escrito para o número de xuño, pero non o entreguei daquela). 

Desta vez unha prosaica e aburrida tarde de domingo acabou por ser a crisálida dun texto pretendidamente poético, sobre Fitzgerald e Zweig, sobre o alcol e a morte, sobre a destrución ou o amor:

A lectura do diario de Ricardo Piglia (fin de curso en Princeton) encamíñame a un bar próximo. Quero beber o mesmo que pediu el no Lahiere´s, onde ía Scott Fitzgerald, a piques de ser clausurado definitivamente: un whisky con xeo. Mentres as pedras e o licor se van fundindo nun xogo de brillos, leo Carta dunha descoñecida, de Stefan Zweig, un escritor que estivo esquecido moitos anos, e en cuxa recuperación hai moito que agradecerlle á colección Acantilado, da editorial Quaderns Crema. Unha vez regaleille esta noveliña a un amor perdido cando xa sabía que estaba perdido, como a protagonista do libro, a descoñecida que lle envía ao home que ama un ramo de rosas brancas cada aniversario.  (Para seguir lendo picar aquí.)

Por problemas de espazo, o texto publicado no suplemento do ABC, ademais de presentar lixeiras modificacións, apareceu sen a oración que fechaba o orixinal, e que reproduzo agora:

Penso en todas as casas que tamén foron un pouco miñas, aquelas que ás veces, cando paso por diantes delas, me fan recordar e preguntarme se no interior, tras os vidros, envolta en luz, coma unha avelaíña a bater na lámpada, voará aínda ela.