Levaba case tres anos sen ver a Iria Lago. «A miña fada azul en Arxentina», tal como a nomeou, coa precisión da febre, Maxi Olariaga, poñéndoa moito de menos. O Atlántico fora un océano de silencio ata que volveu, adiviñando o escintileo das luces que ían marcando o seu retorno.
De cando en vez chegaban noticias dela, amalgamadas cos libros que me enviaba. Un día chegaron dous libriños, deses que chaman cine de dedo: Un día en Buenos Aires, as fotografías que Santiago Melazzini fixo do obelisco un día calquera, desde o mencer ata a noite; e Volver, acompañado dun disco, o que permite ir pasando os fotogramas, de Carlos Gardel cantando este tema, mentres se escoita a música. Eu facía correr as páxinas, como un sopro, como se eses anacos de papel fosen toda a fortuna do meu corazón. «Volver» xira no reprodutor mentres deseño estas pálidas liñas. (Para seguir lendo picar aquí.)
Quizais un enlace co tango de Gardel e Le Pera fose ideal para acompañar a lectura desta "flor de papel", mais eu prefiro ofrecervos esta fotografía:
"Mirade, somos nós...". Eu e o meu amigo Ángel bañándonos no Tambre. Fixéronnos esta foto hai mil anos, no mesmo sitio do que falo no texto. Aínda non coñecía a Iria, pero as augas xa sabían que tiñamos que volver.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.