Equinoccio

Acórdome hoxe de dous bos amigos: Marcel e Ángel. Ao primeiro debíalle desde hai tempo o que hoxe publico aquí, e en todo o texto ides ver que aboia a bondade que el desprende. Ao segundo podedes velo comigo na fotografía da entrada anterior, bañándonos no Tambre, hai varios anos (e precisamente hoxe fai tamén el anos). Co atraso que me caracteriza, dedícolles a eles, por tantas cousas, a columna colleitada canda o equinoccio de outono para o suplemento Artes & Letras.

Esta historia comezou un día no que vin xirar un catavento...

A través da fiestra vexo como a sombra das nubes vai escorrendo por un piñeiral; por veces o sol reaparece con máis forza e a sombra desaparece, bórrase como o soño que non podemos lembrar cando espertamos. Nun tellado próximo xira con preguiza un catavento, os escintileos metálicos devolven a imaxe da pá de folla de lata naquel poema de Seamus Heaney: «E o amor está nisto/ como a pa de folla de lata/ afundida máis alá do seu lampexo/ na artesa».

Gústame escribir con música tenue, pero aquí non preciso máis música ca o chío dos paxaros, o ladrido dos cans, tan espazado e discreto que non chega a estorbarme. Mesmo parece que os coches circulasen temperando a rouquén dos motores. A melodía da vida quere impregnar a páxina, é unha brétema que vai calando no corpo das letras, miúdas como pegadas de paxaro. (Para seguir lendo picar aquí.)

Esta historia rematou un día no que comín uvas cuspindo as peles...