A xeito de desculpa

Pasaron case tres meses desde a última entrada. Xa sabedes que este blogue naceu en parte para ir reunindo as columnas da sección "Flores de papel" (tal como se constata pola superioridade numérica desta etiqueta). En agosto non se fixo o suplemento Artes & Letras, por vacacións, e unha confusión levou a publicar repetida a columna "Merda de ouro" no final de setembro. Daquela tiña que saír "Medalla de ouro", que era o peche da triloxía sobre o maldito ouro. A miña intención (agora sei que foi un erro) era publicar os tres textos de xeito consecutivo no blogue. Para complicar a cousa, polo medio cruzouse o bicentenario do nacemento de Francisco Añón (9 de outubro) e deixei que "Medalla de ouro" agardase aínda algún mes máis para poder sacar antes "O vampiro de Añón", texto que vos ofrecerei nunha entrada vindeira. A todo isto hai que sumarlle a miña proverbial preguiza para escribir, avivada por unha repentina dedicación ao amor (que, xa sabedes, quita tempo; e, no meu caso, a felicidade non se leva ben coa creatividade) e mais polas ocupacións e preocupacións derivadas do lanzamento de dous novos libros case dun golpe: unha biografía de Añón e mais un novo libro de poesía. Destes traballos xa vos irei falando. En parte débolle aos novos proxectos (que van facendo de min cada vez máis "un que escribe") as ganas de retomar os garabatos neste espazo virtual. Tamén lle dou as grazas á panda de delincuentes e psicópatas que gobernan o mundo; polo seu bo facer, polo seu eficaz plan para sumirnos na miseria, teño máis tempo para escribir, afastado das pequenas tiranías do traballo. E de paso aproveito para introducir algúns cambios no deseño e presentación do blogue. Así que volvo abrir a fiestra do meu estudio e, sempre que queirades, por aquí me teredes. Por aquí me leredes.