Un cuarto de seu

Por fin vou rematando de poñer orde no meu estudio. Non pensedes que é doado. Levo anos traballando aquí, rodeado de libros e papeis, sobre todo papeis, xa vellos, acumulando pó. Chegara a hora de clasificar dunha vez tantos recortes de prensa, materiais escolares, manuscritos, cartas, fotografías, facturas e documentos de todo tipo. Agora anda todo por carpetas e caixas, cada cousa no seu sitio. O que non vou precisar a curto prazo mesmo o coloquei fóra do cuarto, para ter máis sensación de amplitude, ou de orde. Non son moi ordenado cos papeis nin cos libros, pero dá gusto ver o traballo feito. Se non fago limpeza máis a miúdo non é por preguiza, senón porque me mete moito medo limpar o po, xa que son alérxico. Cada vez que me poño con estes mesteres acabo a esbirrar seguido, sen poder respirar polo nariz, sen poder durmir pola noite. Desta volta afectoume menos, porque fun pouco a pouco; aínda así a miña moza pensou que non sería quen de volver respirar con normalidade nunca máis.

Lembro que no verán do 2008 fixera propósito de organizar os estantes e clasificar os documentos que tiña por aí soltos. Unha forte torzón no tocelo dereito impediume continuar: ao non poder andar subindo e baixando escaleiras con facilidade tiven que aprazalo. E apraceino tanto que a día de hoxe aínda non cumprín o propósito. Fun, iso si, movendo algo de aquí para alá de cando en vez, nos últimos catro anos, comprobando como os estantes xa ían quedando pequenos para tanto libro. Ordenei os dous estantes do cuarto, onde os libros (narrativa e poesía) case chegan ao teito. Ordenei o estante do salón, onde as películas ocultan parcialmente dúas coleccións de libros. Ordenei os catro estantes (calma: dous son medianos e tamén conteñen os cedés) que bordean as dúas paredes externas do estudio: historia, etnografía, pedagoxía, narrativa e poesía galega, biografía, filoloxía, teatro, banda deseñada, arte, xornalismo, música, cinema, filosofía, política, economía, antropoloxía, relixión e algunhas revistas. Ordenei os estantes do estudio: un con enciclopedias, dicionarios e arquivadores; outro (en realidade o meu antigo escritorio) con libros de filoloxía galega e a bibliografía que manexo para dúas novelas que levo rumiando desde os dezanove anos polo menos; tamén aproveitei o oco do moble do reprodutor de música; mesmo hai libros nun vello moble bar que hai no descanso das escaleiras do faiado.

Agora tamén hai libros en caixas (xa tiña exemplares das traducións que fixera para Toxosoutos, mais era reacio a almacenalos así porque pensaba que aínda había sitio suficiente, mais ao final rendinme). E sobres en caixas. E carpetas en caixas. E tería que haber máis. Ou tería que haber menos, pois moito do que conservei igual debía gardalo no caldeiro do lixo; seguramente teña a síndrome de Dióxenes, porque non son moi amigo de guindar coas cousas, aínda que obxectivamente xa non sirvan. Bótolle a culpa a que poden servirme para documentación á hora de escribir, e así me vai. 

Como digo, por fin vou rematando de poñer orde no meu estudio. Mentres escribo isto aínda teño enriba da mesa unha morea de papeis que agardan vez para seren arquivados, mais o peor xa pasou. Quizais sexa a única escusa (sen contar a dedicación ao amor) para explicar por que hai un mes que non publicaba aquí (se vos serve de pretexto aínda o reforzo engadindo que non lin máis de cinco libros nos dous últimos meses, cando noutrora podía ler até uns vinte nas vacacións de Nadal). Teño mentes de continuar falando do rumbo que foi collendo Emily on the road nun par de entradas, mais aínda hai que maduralas, e non quería deixar que pasase xaneiro sen actualizar o blogue. Por iso me tedes aquí falando do cuarto onde escribo. Máis ben quería falar da mesa de traballo, e vouno facer. Fíxoma meu pai, e non hai mesa que se me dea coma ela. Talvez axude o feito de que non me batan os xeonllos arriba. Téñolle tanto cariño que me doeu moito cando, hai pouco tempo, a deixei marcada por mor dunha candea que ardeu de máis. Nela escribín a man e a computadora, lin, estudei, corrixín exames e traballos, mesmo almorcei moitas veces. 

Na primeira entrada xa vos presentaba a miña mesa. O seu aspecto vai cambiando, como a paisaxe, co pasar dos anos. Polo que haxa enriba dela pode saberse con que ando a romper a cabeza. Cada vez que teño un novo proxecto de escritura atéigoa con libros que preciso para documentarme. No 2011, corrixindo Emily on the road, decateime diso, por obvio que pareza:

Libros (case todos de poesía, a pesar de estar consultando unha novela de Peter Handke), o caderno orixinal e correccións sobre o mecanoscrito. A cunca de café nun lugar estratéxico.

Seguindo co xogo, volvín fotografar a ditosa mesa ao ano seguinte, cando traballaba (unha vez máis) sobre Añón: 

A cunca de café aínda estaba alí.

Prefiro non ensinarvos o estado actual da mesa, que non ten nada de interese, a non ser que vos interesen as certificacións académicas, diplomas de cursos, apuntamentos de lingua inglesa e demais cacharradas. Só vos direi que a cunca de café fica no seu lugar, e "quen fica no seu lugar resiste/ quen non morre nin sequera coa morte posúe a vida".

Espero ser quen de manter a orde para que non volvan repetirse situacións coma esta: