Soños de trens (I): Tren con destino

O 24 de xullo de 2013, mentres o tren descarrilaba en Angrois, facíame socio da biblioteca municipal de Negreira, cun horario xeneroso, inversamente proporcional ao seu esquifo número de lectores. Souben da triste novidade ás dez da noite, cando cheguei ao piso de Eva. Miguel de Moaña chamoume para asegurarse de que non era eu un dos que ían no Alvia 151, pois pareceulle verme nas imaxes do inferno que retransmitía a TVG. Acendín o televisor e xa non o apaguei ata as tres e pico da mañá, mentres comezaba a deseñar estas liñas (inéditas ata hoxe).

Aquel maldito tren bateu contra unha noite que tiña que ser de festa, facendo anacos tantas ensoñacións de fugaz felicidade. Deixou un anaquiño de ferralla nos días de descanso que estaba a pasar en compañía de Eva. Era como se quedase moi lonxe a tarde do domingo anterior, cando subimos ao alto do monte da Muralla, en Lousame. Na lembranza non tiñan xa sentido a grandiosa vista panomárica, da Arousa a Compostela, nin os antigos cascallos, pedras xa tan inútiles, no lugar noutrora fortificado e que ocupan varias casetas: unha para vixilancia de incendios e outras para antenas de telecomunicación. Aínda así espero que sequera o tren do tempo non atrolle o intre no que Mario me chamou (xusto cando nos achegabamos ao punto onde se bican os concellos de Lousame, Rois, Dodro e Rianxo) para comunicarme o nacemento de Vega, a súa filla. Nin quero entregarlle a ese interminable tren de sangue a serpeante estrada que nos levou ao Araño, a camiñata no areal de Tanxil baixo unha lúa de auga… Tantos instantes máxicos que comparto coas persoas que quero e coa persoa que amo.

Cando me fun deitar a ducia inicial xa se convertera en sesenta mortes, e a cifra seguiría a medrar. Un dos libros que solicitara era Poeta en Nueva York, a edición de Lumen que usa como esqueleto o texto dunha lectura-conferencia sobre o libro, a cargo do propio Federico García Lorca no ano 1932 en Barcelona. Fuxín das noticias mais logo dei co poema "1910 (Intermedio)": "Aquellos ojos míos de mil novecientos diez/ no vieron enterrar a los muertos,/ ni la feria de ceniza que llora por la madrugada,/ ni el corazón que tiembla arrinconado como un caballito de mar". E volvín sentir o nó na gorxa, como se nela me tremese, acurrunchado, o corazón.

P. s. (de 2015): "Tren con destino" foi a última Flor de Papel que escribín para o Artes & Letras Galicia, en xullo de 2013. Non se publicou daquela porque o suplemento do ABC suspendeu repentinamente a súa edición; semellaba que ía ser algo transitorio, mais a seca dura ata hoxe. Ao ano seguinte, cadrando co primeiro aniversario daquel sinistro ferroviario, refixen esta columna e contactei coa redacción dese xornal en Santiago de Compostela, por se podía saír entre os textos que supuxen que se ocuparían da efeméride. Tampouco puido ser naquela nova ocasión. Hoxe ofrézovos a mesma versión retocada do 2014. Así pois, con dous anos de retraso, parte o meu pequeno tren con destino a vós. Se o perdedes, e non podedes voltar á cidade, quizais poidades coller o seguinte.