Soños de trens (III): O vello Añón que quería ver o tren

Este ano a Asociación Cívico-cultural Terra de Outes chega ao seu décimo aniversario. Formo parte dela desde os inicios. Tamén do consello de redacción da revista homónima, fundada no 2007 e que vai polo número 31 (é trimestral; podedes ler algunhas en PDf aquí). En cada número publico un artigo referente a Añón (xa non digo Francisco, porque agora tamén Nicolasa; a familia medra, co cal tamén medran os problemas, como unha daquelas series que adornaba a nosa preadolescencia). Aínda a risco de ser redundante, nos títulos sempre introduzo o apelido Añón, e máis cargante aínda pode parecervos cando saibades que o nome da sección é, precisamente, "Os papeis de Añón". Claro que si, como estaredes pensando, é unha homenaxe pequena a aqueles The Aspern Papers do novelista Henry James. Non busquedes ningunha relación temática entre o que eu escribo sobre Añón e o contado na novela de H. James, a non ser a veneración (no meu caso, nin escollida nin suficientemente razoada) por un poeta. Para que os papeis de Añón non sexan destruídos, como pasou cos de Aspern, e aproveitando outro texto vello sobre trens, aquí vai o artigo que apareceu no nº 4 da revista (creo que se pinchades nas imaxes despois poderedes aumentalas para ler con comodidade):

Antes de continuar coa imaxe que completa este escrito, non está de máis lembrar que o primeiro ferrocarril galego (a liña Carril-Cornes, que unía Vilagarcía de Arousa con Santiago de Compostela) non chegou ata 1873. Daquela, xa existían vías por toda España, mais non en Galiza. Só cinco anos antes da prematura morte de Francisco Añón, que quería ver o tren na súa terra.

P. s. (de 2015): Como xa contei outras veces, basicamente montei este blogue para inserir nel as Flores de Papel, é dicir, as columnas do ABC. Non estaba previsto pois que aparecesen aquí os textos da revista Terra de Outes; de feito só lembro publicar este. Porén, vista a seca textual que sempre me acompaña, igual non é mala idea ir ampliando as posibilidades de rescate. E non haberá día mellor ca este 8 de agosto, porque, de non ser polas dúas entradas de finais de xullo (tamén desta serie dedicada aos trens), faría hoxe un ano xusto desde a última vez que me vistes camiñando pola outra banda, a piques de perder o tren.