Quedara con el a esa mesma hora na Serra de Outes
Para indicarlles aos operarios do Concello onde queriamos montar o palco
Onde o 10 de xullo ían recitar ou tocar os participantes do III Encontro de poetas
En lingua galega
Eran as 9:30 h. e eu tiña que estar na Serra
Estaba na cama durmindo profundamente
O sono que non puidera durmir até cerca das 7:00 h. por culpa do RUÍDO
Das orquestras
Iso aconteceume onte. Despois o resto do día foi ben, en realidade moi ben. E iso que apenas durmira. Mentres me duchaba, tentando desfacer a máscara de sono, imaxinei este haiku:
Festa en Negreira
París e Panorama
Noite sen durmir
Por sorte, as orquestras do segundo día non eran tan barullentas e puiden durmir máis ou menos ben (tamén axudou o cansazo acumulado, claro). Hoxe rematan, por fin, as festas en Negreira. Será outra noite de maldurmir e mañá volverei madrugar para o encontro dos poetas, pois teño que estar outra vez moi cedo na Serra de Outes para montarmos as mesas e os bancos do xantar. E aguantar todo o día (menos mal que aí vou por gusto). Estou nese estado de cansazo e desorientación que experimentan algúns ramistas e megafesteiros do verán. Tentei rematar (só me faltan trinta páxinas) a novela de Tomás González Ahola, esa desapiadada sátira sobre o mundo das orquestras que sería a banda sonora lectura ideal para estes días de verbena, mais nin gana teño de ler.
Redelibros Edicións, 2015
Na vila onde vivo háichevos unha perturbadora afección polo RUÍDO. Coido que isto non é exclusivo de aquí, mais é a afección que a min me afecta. Hoxe, a mediodía, senteime nunha terraza co escultor Andrés Barbazán. Conversando e tomando algo tranquilamente. Até que chega a procesión (?) dos camións do San Cristovo. Interminábeis toques de BUCINA un detrás doutro. Admito que ten o seu encanto.
Agora escribo nunha cafetaría, non en silencio (hai música) mais si en soidade, o cal fai deste intre un anaco de sosego que semella un luxo estraño nunha vila en festas.
Onte baixei á rúa con moita présa
Porque estaba aínda a media hora en coche da Serra de Outes
Agardaban por min e ía chegar moi tarde
Mais de súpeto tiven que parar
Diante do portal vin algo con rabo
Parecía inerte e estaba moi ensanguentado
Era un tampón
Eu douvos os datos
O poema podedes facelo vós.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.