O rastro que deixamos (I)

Manolo do Río xa mo advertiu: "unha á semana xa é de carallo"; mais, aínda non sendo estrito nos prazos, propúxenme actualizar o blogue cunha entrada semanal nos meses de verán, publicada preferentemente os venres ou sábados (así que nesta que entrou van ter que ser máis de unha). E aquí estamos. Falaba disto con Manolo o sábado, cando lle levei a revista Terra de Outes na que sae a entrevista que lle fixen. Loxicamente, como lle preguntei por tantas cousas, tivemos que publicala algo recortada, e por iso este treito da conversa orixinal...:

As súas teimas acostuman verse reflectidas tamén no seu blogue, non si? Alén de que xa leva vostede varios anos no espazo virtual.

A miña primeira bitácora virtual, 'A Corte de Camelot', pretendía ser un espazo de encontro, debate  e divulgación de novos creadores que amais, eran amigos. Nese senso, naceu como unha continuación virtual d'A Caramuxa e do labor do Colectivo Sacou. A miña segunda casa, 'Trasalba', homenaxe a un dos meus escritores galegos favoritos, o xigantesco Ramón Otero Pedrayo, segue ata a actualidade, e a día de hoxe, converteuse nun diario público no que vou anotando ideas, fragmentos e reseñas de lecturas e retrincos varios relacionados coas humanidades e cos libros. Entre os dous, xa van alá 11 anos.

...acabou reconverténdose nesta raquítica información ao inicio da entrevista publicada:

Blogueiro activo, leva máis dunha década publicando on-line as súas inquedanzas, primeiro na bitácora "A Corte de Camelot" e agora en "Trasalba": entradas sobre literatura, arte, pedagoxía, política, gastronomía, viaxes, xardinaría...

Se non coñecedes a Manolo non sei que estades esperando (quen non consiga mercar a revista en papel, poderá buscala no futuro na páxina da asociación Terra de Outes). E tamén estades en pecado mortal se non entrades, sequera unha vez ao ano, no seu blogue (podedes procurar absolución aquí).

Acórdome del mentres escribo isto porque o café con xeo me leva a esa tarde do pasado sábado, cando Noriko me preparou unha fresquísima limoada caseira coa que acompañar a charla con Manolo (tivo tamén Noriko a xentileza de darme a probar os lemon squares, uns pasteliños de limón, que fixera, e por riba aínda me entregou unha caixiña con eles para levarlle a proba a Eva, que tan feliz é cos doces). Talvez tamén me acorde del porque estaba só vestido cun pantalón curto, igual que eu agora, morrendo de calor mentres tecleo, querendo imitar aquela icónica fotografía na que se ve a William Faulkner nun balcón en California, tecleando na máquina un guión para a Warner Bros, en pantalón curto, con gafas de sol e co peito ao aire, mais cuns grosos calcetíns de la e zapatos. Manolo e mais eu somos máis de chanclas, que é algo máis caseiro, menos literario.

Falando pois de literatura, quería lembrar que se cumpre unha semana da morte de Agustín Fernández Paz. A boas horas, diredes. Mais o conto é que vin remoendo estes días algo sobre o tema. Casualmente, un dos libros que mercara o pasado Día das Letras Galegas foi O rastro que deixamos, que vén ser unha especie de memorias feitas con retallos de discursos, conferencias, artigos, etc. e mais algún texto inédito. Lino con moito gusto, aínda cando ás veces a información era algo reiterativa (dada a tipoloxía textual). 

Este ano o meu alumnado de 2º da ESO leu Cartas de inverno, que é unha das miñas apostas gañadoras desde que o puxera como lectura para ese curso en Carral, vai xa para dez anos. Ben é certo que, aínda que gañou maioritariamente o favor do público, foron moitos os comentarios que me fixeron sobre a obra cualificándoa de desconcertante e cun final moi estraño. Vese que a rapazada cambiou nesta década porque en Carral o libro fora un bombazo. Debo dicir que tamén os de 4º da ESO leron A viaxe de Gagarin, e aí o entusiasmo si que foi sensibelmente menor, salvando a opinión de quen estaba máis familiarizado coa "literatura". Como digo, vese que a rapazada cambiou un chisco nos seus gustos literarios. Ou igual o único que sucede é que os novos veñen máis críticos.