Que tes que contar, reloxio molesto?

Ben sei que non hai nada

Novo en baixo do ceo,

Que antes outros pensaron

As cousas que ora eu penso.

                                                                                    

 E ben, ¿para que escribo?

 E ben, porque así semos,

 Relox que repetimos

 Eternamente o mesmo.

          Rosalía de Castro

O reloxio repite, mais tamén crea. Crea coincidencias.

Xa fixo onte unha semana[i], fun con Eva a Bertamiráns, onde quedaramos con María, Fernando e a filla destes, Aldara; unha bulebule, sen parada. Antes de saírmos de Negreira pasamos por unha xoiaría onde Eva deixara o reloxio para cambiarlle a pila. Camiñamos cara ao garaxe, cruzamos a rúa mentres ela coloca o reloxio no pulso. Vemos vir unha velliña que anda medio encartada. Despois preguntarame Eva se era outra muller que coñecemos un día de camiñata polas aldeas da contorna, unha que dicía moito as palabras "caralluda" e "macanuda". Pero non, esta que vén cara nós é a que un día na fonte non me dirixiu palabra aínda que a saudei dúas ou tres veces; limitouse a mirarme con atención e seriedade mentres eu enchía as miñas botellas e avergonceime ao pensar que igual era xordomuda. "Non vai encher máis?", díxome cun sorriso. "Non, xa acabei", respondín antes de marchar desconcertado rosmando un tímido "ata logo" que tampouco obtivo réplica.

E esa muller de tan poucas palabras xusto para diante de Eva e pregúntalle: "Mociña, tes hora?... Podíasme dicir a hora?". Primeira casualidade. O reloxio recén resucitado abraza o pulso tan familiar. Que regalía poder dar a hora cun reloxio así, recén saído do taller! Entramos no coche aínda divertidos pola coincidencia.

Como xa imos con algo de retraso, dirixímonos a Bertamiráns pendentes do tempo: ela contrasta a hora do reloxio e a do teléfono móbil mentres eu ollo a cada pouco para o reloxio do cadro de luces ou o da radio. Xusto cando comeza a escribirlle un whatsapp a María xa recibe outro dela: "Por onde andades?". Segunda casualidade.

Aparcamos con calma porque aínda están na piscina. Dános tempo a ir á libraría Lenda, onde vou a tiro fixo mercar o segundo e terceiro tomo dos Diarios de Iñaki Uriarte, acertada recomendación (infalible coma sempre) que me fixera o libreiro cando merquei, tamén alí, a primeira parte (comprende de 1999 a 2003). Facendo contas, saíu un pouco caro pagar os corenta e cinco euros polos tres volumes (ningún deles chega ás duascentas páxinas; a letra é miúda, iso si), mais coido que non vou atopalos facilmente nunha biblioteca e conto que me proporcionen unha lectura tan pracenteira coma o primeiro libro. No que ía de verán fora o único que me fixera desvelar na cama coa lámpada acesa mentres Eva durmía, o único que me fixera desexar avidamente a chegada do día para volver lelo.

Así tiñamos a mesa da cociña a semana pasada, colonizada polos

meus sedimentos de papel, onde tamén foron parar os libros novos.

Mentres tomamos un café, ela calma a miña mala conciencia de gastón compulsivo en libros que non darei lido: "Os cartos en libros nunca son malgastados", dime mentres acaricio a cuberta doutra adquisición, esta inesperada mais non menos desexada: El ojo castaño de nuestro amor, o último traducido do meu narrador predilecto, o romanés Mircea Cărtărescu (grazas, S. Husanu, por ensinarme a pronuncialo e por aquel poema seu en tradución simultánea!). Onte á noite comecei a lelo, entre o sofá e a cama, e a súa prosa transportoume a imaxinación a lugares onde un querería habitar por sempre, como cando lin por vez primeira un libro del. Mais agora toca falar da terceira casualidade desa tarde do pasado xoves: vemos vir a Luz e as súas fillas (xemelgas). Xusto no coche falaramos delas (porque intercambiamos uns correos a raíz do que lin no seu blogue –podedes velo na marxe dereita do meu, ou pinchando aquí, en "Luzifera"– e convidárame a unha visita), pero, como xa quedaramos con Aldara e seus pais, pensamos que non era boa ocasión para repartir tanto o tempo. Precisamente tempo pouco tivemos de charlar con Luz, apenas unhas palabras; coas nenas fixen un breve monólogo mentres se mantiñan de costas a min, como enfadadas. "Elas non che falan, ho, que as miñas fillas son como carneiros", bromeou Luz, no mesmo intre en que escoito: "Damón!, Damón!". Aí viña Aldara correndo cara a min.

Démoslle o seu regalo de aniversario: o libro Cocorico (que nunca falla), e un cepillo dental da Tropa Canina. Pouco despois, o reloxio de Eva, coa pila nova do trinque, parou misteriosamente. Como se puidésemos parar así aquela tarde agradable que non volverá.

Eva mercoulle un xeado a Aldara. Xogando con outra pequena que andaba por alí, o xeado caeulle ao chan, e non vexades que desgusto colleu. Choraba a rabiar. Foi entón cando lle propuxen lermos a historia de Cocorico. E así conseguín devolverlle o contento, mentres facía o ridículo lendo en voz alta, nunha terraza ateigada, un conto infantil. 

Imaxe: OQO editora

Como se di, collemos carrerilla, e xa non paramos de facer o parvo o que quedaba da tarde. Levoume a ver as mascotas ao escaparate dunha tenda (decepción cando comprendeu que non estaban á vista), inventamos cancións, inventamos a superheroína Aldarico... E, máis tarde, xa de recollida, incluso xogamos cos aspersores dos xardíns e con todo canto viamos ao paso que servise para facela rir. Encántame xogar coas crianzas, ora ben, fágome cargo do que debe ser todo o día así; son un domingueiro dos xogos infantís, un mero afeccionado: é doado seguir este ritmo unha tarde, o complicado é un día tras outro, queiras ou non; a maternidade e a paternidade son oficios a tempo completo.

Podería seguir enumerando as coincidencias dese día, canta xente coñecida como atopamos (Rosa, Manu, Maite...), persoas das que Eva me fala a miúdo e que só coñezo nas súas descricións repletas de cariño e admiración cara a elas; outra cousa é, claro está, a representación mental que eu fago e que poucas veces coincide co que ela me conta. Por iso me sorprendo cando me presenta xente da que tanto oín falar mais que non se parece nada fisicamente a como a imaxinaba, como se fosen vellos amigos reencontrados anos despois cun aspecto totalmente cambiado.

Mais por hoxe prefiro deixarvos coa fantástica escena (espero que poidades imaxinala tal como foi) de Superaldarico bailando dentro do meu coche, mentres Eva charla fóra con Fernando e María. A pequena baila feliz ao son da música, sen saber que a protexemos da friaxe nocturna de finais de xullo, cando xa se conoce nas noites que vai entrar agosto. E as agullas dos reloxios (de todos os reloxios, agás o de Eva) non deixan de xirar.

Esta foto fixémola hai un par de anos en 

Betanzos, no Parque do Pasatempo, noutra 

tarde desas que non volven, mais xa foi nosa.

---

[i] Empecei a redactar isto o venres da semana pasada, mais diversas ocupacións (si, xa sei que é período vacacional, non me faledes) fixéronme adiar a redacción desta crónica, co cal a referencia temporal ía variando cada novo día que me sentaba ante o teclado.