Dous meses

Mentres Eva vai traballar e Lucía aínda dorme comezo, con aparente decisión, esta nova entrada. Fágoo, como vén sendo habitual, con moita demora, apremado polo encontro que esta noite vou ter cos meus amigos de Cando, os meus amigos de toda a vida. Na noite de defuntos celebraremos a amizade este grupo de fieis vivos. Mais antes debo ocuparme do relato doutro encontro, previo, co meu amigo Mario, a quen lle prometín escribir algo por aquí. A cousa non debería ser difícil de contar porque os txikitos, as conversas, os paseos, os libros e películas que comparto con el etc. son fonte inesgotable de anécdotas, afluentes do gran río que nos leva desde a infancia, tantas situacións compartidas desde aquela remota mañá que non lembramos na escola infantil da nosa parroquia. Non debería ser difícil e, porén, el sabe (teño a certeza de que o sabe, polo menos despois dos correos que nos cruzamos este verán) da miña proverbial preguiza á hora de sentarme diante dunha pantalla a xuntar letras, e sabe (teño a certeza de que o sabe) que non responde ao desleixo pola nosa amizade. 

Tras un ano sen vernos, mesmo mantendo un mínimo contacto telefónico ou telemático (situación perigosísima en calquera outra amizade), acordamos por fin o reencontro. Foi o 7 de setembro, véspera das festas da Ponte Nafonso, que para nós marcan a fin do verán. Coincidía (pasa moi poucas veces) que tamén era a festa de Cuns, mais xa deixei aviso de que esa noite do sábado a reservaba para ir cear con Mario. Quedamos no John Turkey, outro chantón imprescindible na miña memoria sentimental, onde tantas risas teño botado con Mario, chispeantes conversas que parecían extraídas das burbullas daquela boa cervexa de barril. Alí estaba el, sentado como se fose o salón das nosas casas, coa súa caña, o seu xornal (desta vez cambiouno por unha monografía sobre Marie Curie) e un cigarro imaxinario. Por teléfono advertírame que igual nos pegábamos unhas hostias por haber tanto tempo que non nos viamos. Deume a risa cando vin que a carón da mesa había unha foto antiga enmarcada na que se ven dous púxiles entregados no combate; tamén na tele botaban un combate de boxeo. Como pode ser? Mais somos xente civilizada, fómonos poñendo ao día intercalando o sucinto relato das nosas vidas presentes. Todo ben, máis ou menos, criando cadansúa filla (a del xa algo máis grandiña).

A cea foi en Casa Amanda: despois de polbo á prancha, carne á pedra, como non podía ser menos. Alí e no restaurante Areal son os dous sitios onde esta receita ten máis éxito na Serra de Outes. Penso que, na Serra, comezaron a cociñar así a carne na de Amanda, mais falo por impresións, porque escoitaba a sona que tiña o prato nese sitio cando eu tiña vinte ou vinte e cinco anos menos. Pensei naquela época cando volvín ver nunha parede do restaurante a tella decorada coa imaxe e cos versos de Añón.

A decoración do local é moi outense; un espazo agradable para comer en boa compaña.

(Lucía espertou e está no meu colo, a tomar o biberón, mentres escribo, polo que non me fago plenamente responsable de todo o que diga a partir de agora.)

Mais xusto antes da cea pasaron cousas. Cousas raras, como as escenas dos boxeadores na taberna onde quedaramos. Mario bromeaba dicindo que eran nefastas premonicións da noite que nos agardaba. Fomos levar ao meu coche un xoguete que me regalou para a nena. Onda a Horta do Muíño, a carón da Casa da Cultura, vimos un gato negro atrapando un rato. Así é como podería presentarse un aviso ao heroe nun relato medieval. Dando un paseo polo contorno da que fora a nosa escola de EXB vimos unha ambulancia recollendo alguén ferido (?), coa consecuente aglomeración de familiares e/ou veciños. Foi entón cando Mario dixo: "Moncho, é mellor que vaiamos cear canto antes". 

Despois xa todo foi a mellor.

Tiñamos pensado ir tomar unha copa a Noia, pero antes paramos no Veleiro. Quedaba de camiño ao coche. Souben que Mario quería entrar alí en canto pasamos por diante. De feito, desandamos os nosos pasos cando lle dixen: "Ti queres entrar aí, xa te coñezo". A picardía do seu sorriso foi diáfana resposta. El ten predilección polas tabernas onde van os paisanos. O que comunmente se chama "bares de vellos". Hai algúns anos, por Noiteboa ou Noitevella, explicoume o concepto en Noia, antes de entrarmos no Lelé: "Ven, Moncho, que aquí imos facer amigos". E así foi. Como tamén foi no Veleiro, onde os parroquianos non defraudaron as nosas expectativas. E nós, sen entender de todo as claves que rexen nun lugar así, malgastamos uns minutos en fedellar nos móbiles para compartirmos un curso (de barra de bar) de ética xornalística, vendo, por exemplo, como a visita de Santiago Abascal a Baiona motivaba un encontro con viandantes explicado de xeito ben diferente segundo se lese a noticia en La Voz de Galicia ou no Faro de Vigo. En que quedamos? Era recibido en calidade de Sidi ou de macho cabrío? 

Xa en Noia sacamos algunha foto. Non son gran cousa porque saen moi escuras, feitas sen flash. Valen como recordo. Mario diante dun dos quioscos da Alameda, ollando para a prensa exposta mentres sostén con garbo a biografía de Marie Curie. A pintada, no instituto Virxe do Mar, chea de razón, se non fose o estrago das paredes, que din: "Terrorismo é non chegar a fin de mes". Cousas así. Fixen a foto con algo de prevención, case como se fose eu o autor da pintada, xa que a poucos metros o alcalde departía cuns familiares. Sentinme observado pola autoridade. Que lle queredes? Tentaba fotografar un intre. 

A primeira parada foi no Lelé (si, onde podes facer amigos polo Nadal, ou en calquera outra época do ano). É a taberna máis antiga da vila (no 2025 será centenaria). Os maiores aínda lle chaman polo auténtico nome, bar Eloy. Sobre el hai opinións para todos os gustos. A primeira vez que entrei foi con miña nai, para mercar as mellores xoubas en lata que probei na vida. Outra vez, estando no instituto, antes de empezar as clases levoume un tío meu a tomar uns chatos de moscatel, o cal derivou nunha experienca psicodélica galaica que un estudante de secundaria remiso ao almorzo non se atrevería a revelar. O Lelé devolve o efluvio daqueles viños que traían os veleiros de antano. Facemos un selfie, profanando así ese templo do licor de Noé. En realidade queremos ter unha imaxe co trofeo do primeiro torneo do viño (ideado, entre outros, polo gran Pepe Agrelo, alá pola temporada 1966/67). Mario sente emoción ao ver no altar tabernario unha foto na que, a carón do mesmo cáliz cerámico (enorme) que temos diante, sae, de nena, a taberneira que nos vén de atender. Eu pensaba que era porque noutrora o meu amigo foi moi futboleiro, mais non é por iso: "Emociónome porque penso que é a miña filla a que está aí con esa copa". 

 

No Lelé recoñecemos os pijos que xa saían nas noites dos sábados na nosa época. Son vellos vampiros que loitan contra o tempo coa súa roupa cara e os seus coidados faciais. E tamén nós seremos logo vampiros e non o sabemos; a nosa imaxe non se reflicte neses espellos). Como daquela, a mesma xente vai dun bar a outro. Comprobámolo ao ver outra vez os vampiros no Gasset Premium, ao que lle sigo chamando Mc Cool (debe ser un signo dos nosos tempos que comezásemos e rematásemos a noite de farra en cadanseu bar "irlandés"), forzándome a non chamarlle "sala (de xogos) de abaixo". Se alá destacaban os pijos aquí fano as adolescentes, vestidas para saíren de marcha, ou para saíren mellor nos selfies que sacan a cada pouco. Onde vai a nosa mocidade?, parece preguntarlle o sorriso cómplice de Mario á miña máscara de melancolía.

A unha hora prudente despedímonos coa promesa de volvermos quedar polo menos cada dous meses. Por agora ímolo conseguindo: aínda non pasaron os dous meses. A cea desta noite non a organizamos nós, senón outro Mario (tamén do núcleo duro da miña panda na adolescencia). Nin será unha cea tan exclusiva. Mais tanto ten. Hoxe volve ser sábado. Esta noite os amigos agardan por min.